‘Goedemiddag, u bent Nederlander!’ | Column Hazem Darwiesh

Columnist Hazem Darwiesh werd onlangs officieel Nederlander. Hoewel het een moment was waar hij al jaren enorm naar uitkeek, bracht zijn naturalisatie ook gemengde en bezinnende gevoelens met zich mee. ‘In gedachten keer ik terug naar die eerste maanden in Nederland waarin ik alles deed om me aan te passen: haring en stroopwafels eten, lange fietstochten maken (ook als het regende), Koningsdag, 5 mei én Sinterklaas vieren. Maar op een gegeven moment besloot ik dat dit niet was wie ik ben.’

Haring, regen en Koningsdag

Afgelopen november, enkele dagen nadat ik van de IND had vernomen dat ik genaturaliseerd was, maakte ik een afspraak met de gemeente om een paspoort aan te vragen. Jarenlang had ik me op dit moment verheugd. Om een Nederlands paspoort te krijgen overwon ik veel obstakels en legde tal van examens af. Bovendien kon ik met een paspoort mijn familie in Istanbul bezoeken en zou ik nooit gedwongen kunnen worden om mijn veilige plek in Nederland te verlaten. Als ik bij de gemeentebalie in Zwolle sta zegt de medewerker: ‘Meneer, u heeft uw verblijfsvergunning niet langer nodig, u bent Nederlander geworden!’ Ik kijk om me heen om te zien of hij misschien tegen iemand anders spreekt maar zie niemand. Ik ben dus echt degene die Nederlander is geworden. Maar hoe voelt dat eigenlijk? Zijn mijn gevoelens toereikend genoeg? Ik ben toch nog wel Syrisch, of juist niet meer? Gedurende een week – tot het moment dat ik mijn paspoort in handen krijg – spoken deze vragen door mijn hoofd. In gedachten keer ik terug naar die eerste periode in Nederland waarin ik alles deed om me aan te passen: haring en stroopwafels eten, mijn emoties onderdrukken, lange fietstochten maken (ook als het regende), Koningsdag, 5 mei én Sinterklaas vieren. Maar op een gegeven moment was ik doodmoe. Dit was niet wie ik ben, ik genoot er ook niet van. Ik deed het om me niet anders te voelen dan Nederlanders, maar het blijkt dat ik toch echt anders ben.

Een Syrische Nederlander

Een nieuw leven opbouwen is al moeilijk genoeg, dus gooide ik mijn gekunstelde pogingen overboord en besloot me te concentreren op mijn officiële inburgering en verblijf in Nederland. Ik worstelde met het vinden van werk en het leren van de taal. Iemand adviseerde om thuis geen Arabisch maar Nederlands te spreken met mijn Syrische partner, maar dat advies heb ik gelukkig niet opgevolgd. Ik werkte zó hard om mijn leven hier zin te geven dat het een verademing was om ‘s avonds samen Syrisch eten te bereiden en Arabisch te praten. Ben ik dan geen goede Nederlander? Een week later sta ik in het gemeentekantoor van Zwolle met mijn Nederlandse paspoort in mijn handen. Dan valt mijn oog op een blauw bord waar artikel 1 van de Grondwet op staat geschreven. Ik voel me trots worden. Wellicht ben ik nog Syrisch, maar er zit nu ook veel van Nederland in mijn bloed. Dat trotse gevoel kon de stewardess vast in mijn ogen zien toen ik, na mijn bezoek aan Istanbul, het vliegtuig in stapte en ze ‘goedemiddag’ tegen me zei. Hazem Darwiesh (39, Syrië) is journalist en vluchtte in 2015 naar Nederland. Op de foto staat hij met zijn nieuwe Nederlandse paspoort en het Syrische paspoort van zijn partner.